Historia
Akademia Muzyczna w Katowicach jest najstarszą śląską uczelnią. W 1929 roku klasę trąbki i waltorni w ówczesnym Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Katowicach powierzono doc. Władysławowi Reicherowi. Był on absolwentem Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego we Lwowie i pierwszym trębaczem tamtejszej Orkiestry Teatru Muzycznego. Zatem już wówczas Katowice były miastem gdzie można było studiować waltornię czy raczej grę na waltorni. W 1934 roku uchwałą Sejmu Śląskiego konserwatorium przekształcono w Śląskie Konserwatorium Muzyczne. Jego struktura opierała się na sześciu wydziałach wśród nich – Wydział Instrumentów Dętych.
W czasie wojny doc. Reicher pracował ponownie we Lwowie jako pierwszy trębacz w Orkiestrze Akademickiego Teatru Opery i Baletu. Po 1945 roku powrócił na katowicką uczelnię. Dekretem z 1 września 1945 roku instytucję przemianowano na Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną. W strukturze znalazły się cztery wydziały – w tym Wydział Instrumentalny.
W 1948 roku w składzie grona akademickiego zasiadł Maksymilian Zimoląg (Max Zimolong) – solista Filharmonii Berlińskiej i Filharmonii w Stuttgarcie. Czasowo pracował jako I waltornista w Filharmonii Wrocławskiej i Narodowej Orkiestrze Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach.
W latach 1948-49 klasę waltorni prowadził Jerzy Naczyński – I waltornista Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. Już w 1950 roku powstała na uczelni orkiestra symfoniczna w pełnym składzie, co pozwala przypuszczać, że kształciło się wówczas co najmniej czterech waltornistów.
W latach 1951-1990 klasę waltorni prowadził doc. Adam Przybyła. Wstąpił do katowickiego konserwatorium w 1931 roku do klasy doc. Władysława Reichera. Studiował także w Wilnie, gdzie pracował jako instruktor w orkiestrze wojskowej oraz waltornista w Orkiestrze Symfonicznej Towarzystwa Muzycznego przy Polskim Radiu. W czasie wojny był pracownikiem Wileńskiej Filharmonii i Orkiestry Radiowej a potem Teatru Operowego w Stralsundzie. Po wojnie przez krótki czas był waltornistą Filharmonii Śląskiej, a następnie długoletnim dolnym waltornistą Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. Wykształcił liczne grono waltornistów wśród których wymienić można m.in. Józefa Brejzę, Alfreda Kasprzoka czy Wiesława Grochowskiego.
W latach 1978-2005 działalność pedagogiczną prowadził st. wykł. Mieczysław Korcz. Urodził się w 1935 roku. Studia muzyczne ukończył w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu w klasie prof. Maksymiliana Zimoląga i doc. Adama Przybyły. W latach 1956-60 pracował w Państwowej Filharmonii we Wrocławiu, a w latach 1960-1991 w Narodowej Orkiestrze Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. Równolegle prowadził działalność pedagogiczną w szkołach muzycznych stopnia podstawowego i licealnego (Wrocław, Rybnik, Bytom), a od 1978 roku w Akademii Muzycznej w Katowicach.
Studenci z klasy st. wykł. Mieczysława Korcza są laureatami wielu ogólnopolskich konkursów muzycznych, m.in. Joachim Nowak – III nagroda (Pabianice 1979), Henryk Frankowski – II nagroda (Gdańsk 1984), Wojciech Bryliński – II nagroda (Gdańsk 1987), Mirosław Kuchlewski – III nagroda (Łódź 2001). Wielu absolwentów pracuje w szkołach muzycznych I i II stopnia. Są wśród nich również pedagodzy akademiccy (prof AM dr hab. Damian Walentek w Katowicach, ad. dr Adam Wolny we Wrocławiu, ad. dr Krzysztof Stencel w Poznaniu, wykł. Tomasz Czekała w Białymstoku i wykł. Wojciech Bryliński w Bydgoszczy).
W 1979 roku Państwowa Wyższa Szkoła Muzyczna otrzymała nazwę Akademii Muzycznej.
W 1996 roku do grona nauczycieli akademickich dołączył prof. AM dr hab. Damian Walentek, w 2001 prof. dr hab. Wiesław Grochowski. a od 2020 także dr Waldemar Matera.
Absolwenci Akademii Muzycznej w Katowicach byli, lub są członkami najlepszych orkiestr w kraju i za granicą.